Pothuajse çdo kishë që kam vizituar fillon shërbimin e tyre me një kohë të quajtur lavdërim dhe adhurim. Radha e shërbimit ndoshta del nga Psalmi 100:4, i cili thotë: «Hyni në portat e tij me falenderim dhe në oborret e tij me lavde; kremtojeni, bekoni emrin e tij.». Me sa u tha le të përcaktojmë këto terma.

Falënderimi është njohja dhe falënderimi i Zotit për gjërat që ai ka bërë në jetën tënde. Ne i ofrojmë lavdi Zotit si falënderim, duke kujtuar punët e mrekullueshme që ai ka bërë. Fjala lavdërim në fjalor do të thotë të shprehësh miratimin ose admirimin e ngrohtë. Kur lavdërojmë Zotin, ne po i shprehim admirimin tonë. 

Adhurimi është diçka ndryshe. Megjithëse shpesh grupohen së bashku, adhurimi shkon përtej lavdërimit. Adhurimi ndodh kur vleni me vlerë të madhe për diçka ose dikë. Në thelb, ne adhurojmë Zotin jo vetëm për gjërat që ai ka bërë, por për shkak të kush është Ai. Adhurimi është një akt shpirtëror që ndodh kur shpirti juaj lidhet me Frymen e Shenjte. Vini re se çfarë thotë Jezusi tek Gjoni 4:24:
Perëndia është Frymë, dhe ata që e adhurojnë duhet t`a adhurojnë në frymë dhe në të vërtetën“.

Për shkak të kësaj kërkese, adhurimi është i rezervuar për ata që janë bij/bija të Perëndisë. Vetëm ata që janë rilindur besimtarë që i përkasin trupit të Krishtit mund të adhurojnë me të vërtetë Perëndinë.

Adhurimi i vërtetë nuk ka të bëjë me këngët që po këndoni, ka të bëjë me lidhjen e shpirtit tuaj. Kur të kuptoni se kush është Zoti, kur të shihni mrekullinë dhe madhështinë e Tij, kur të njihni mrekullinë e shkëlqimit të Tij dhe bukurinë e Shenjtërisë së Tij, atëherë adhurimi do të ndodhë.